بررسی رابطه ی بین ادراک دلبستگی کودکی و دلبستگی نوجوانی با پایگاه های هویت در نوجوانان ۱۵ تا ۱۷ ساله

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه­ی بین ادراک دلبستگی کودکی و سبک­های دلبستگی در نوجوانی با پایگاه­های هویت بود  روش­کار: در سال تحصیلی 88-1387 در یک مطالعه­ی توصیفی­تحلیلی از نوع مقطعی، نمونه­ی پژوهش شامل 104 پسر و 106 دختر دانش­آموز دبیرستانی شهرستان تربت جام با دامنه­ی سنی 17-15 سال به صورت تصادفی و از طریق روش نمونه­گیری چند مرحله­ای انتخاب شدند. سبک دلبستگی به والدین توسط آزمون سنجش مقیاس دلبستگی نسبت به هر والد و سبک دلبستگی در نوجوانان توسط پرسش­نامه­ی سبک دلبستگی کولینز و رید و پایگاه هویت توسط پرسش­نامه­ی سنجش عینی پایگاه هویت من اندازه­گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده­ها از آزمون مجذور خی و تحلیل رگرسیون استفاده شد.  یافته­ ها: معادلات رگرسیونی بیانگر این موضوع است که به ترتیب دلبستگی ایمن، دلبستگی ناایمن-دوسوگرا و دلبستگی اجتنابی بیشترین اثر را بر پایگاه هویت موفق داشته­اند و به ترتیب دلبستگی اجتنابی، دلبستگی ناایمن-دوسوگرا و دلبستگی ایمن بیشترین اثر را بر پایگاه هویت زودرس داشته­اند. علاوه بر این به ترتیب دلبستگی ناایمن-دوسوگرا، دلبستگی اجتنابی و دلبستگی ایمن (با جهت مخالف) بیشترین اثر را بر پایگاه هویت معوق و دلبستگی اجتنابی، دلبستگی ایمن (با جهت مخالف) و دلبستگی ناایمن-دوسوگرا بیشترین اثر را بر پایگاه هویت سردرگم داشته­اند.  نتیجه گیری: این تحقیق نشان دادکه هر چه دلبستگی ایمن در کودکی و نوجوانی بیشتر باشد فرد در نوجوانی با احتمال بیشتری پایگاه هویتی موفق را اتخاذ می­کند.